Column in Voorster Nieuws, 24 maart 2021
Natuurlijk Twello is grote stappen aan het zetten en één daarvan is het versterken van de banden met ‘t Hartelaer. Een 107 ha groot landgoed dat door veel inwoners van Twello en recreanten als prachtig wandelgebied wordt gebuikt en door anderen als waardeloos wordt betiteld omdat het een met bramen overgroeid gebied zou zijn. Nu wonen wij al jaren aan de rand van het landgoed maar ook wij hadden niet echt een idee waar we het over hebben als we over het landgoed hebben.
Als Natuurlijk Twello willen we verbinden door bijvoorbeeld de wijkbewoners gezamenlijk in de natuur te later werken. Daardoor kan het contact met natuur, omgeving en het landgoed worden verstevigd. Toen er een uitnodiging van ’t Hartelaer kwam, was het een kleine stap om daar eens rond te kijken.
Na een goeie bak koffie en wat keuvelpraatjes over (uiteraard) de geplande randweg nam de rentmeester, Pieter Witte ons te voet mee de groene wereld in.
Het gas ging er meteen behoorlijk op, daar waar wij ons bleven verbazen over mooie delen natuur en wat foto’s wilden maken, stond Pieter als een volleerde hopman alweer bij het volgend punt om iets te vertellen over het natte gebied van ‘t Hartelaer. Jammer van Pieter zijn mooie lagen schoenen dacht ik, terwijl we door de bemodderde bodem kliefden. Wij hadden gelukkig maar dikke wandelschoenen aangetrokken. Zo doolden we ongeveer 20 minuten door een soort oerbos.
Mooie lanen, zandweggetjes, klimmen over omgevallen, zwaar met mos begroeide bomen en overal vogels. We waren hemelsbreed nog geen kilometer van onze wijk en we wisten eigenlijk al niet meer waar we waren. Het landgoed is omvangrijker dan wij dachten en heeft toch mooie verscholen plekjes. We probeerden weer aan te klampen bij Pieter en stonden ineens weer volledig op bekend terrein.
Ja inderdaad: ‘t Hartelaer kent delen die afgesloten zijn. Dat is niet voor niets gedaan, er zitten veel dieren die ook op hun rust gesteld zijn. Die hebben totaal geen behoefte hebben aan die “natuurliefhebbers” die door het bos struinen en bezoekers die denken dat hun hond daar best wel los kan lopen. De ontdekkingstocht liet echter ook mogelijkheden zien om de samenwerking te intensiveren waardoor wandelaars misschien iets meer kunnen genieten van het landgoed dan nu al het geval is.
Het was een prikkelende wandeling in twee opzichten, ten eerste kunnen wij misschien met onderhoud en verfraaiing helpen en kunnen we samen kijken of we wat meer wandelmogelijkheden kunnen creëren. Ten tweede was de prikkeling van heel andere aard. We moesten erkennen dat er dus inderdaad bramen in het bos zitten, zo was te merken aan de vervelende prikjes in onze broekspijpen
Koos Kasemir